Een bezorgde Gijs

Tijdens onze bemoeienissen met Meisje, toen we haar vonden in de wei, probeerde Gijs ons aan te vallen. Heel bezorgd, als grote verdediger van zijn vrouwtje. Uiteindelijk moesten we hem alleen in de wei achter laten en het was hartverscheurend om te zien hoe eenzaam hij eruit zag. Hij wilde achter ons aan komen en moest, achter het draadwerk, toezien hoe wij met Meisje uit het gezichtsveld verdwenen. Vanaf dat moment is Gijs ontroostbaar.

Nadat we terug zijn gekomen van de dierenarts zijn we Gijs nog even gaan vertellen dat Meisje er nog is. Klinkt misschien belachelijk en waarschijnlijk is het een menselijke behoefte en heeft het dier daar helemaal niks aan, maar toch.

Daags na het euvel zit Meisje nog braaf in de garage in Snor’s hok en zit Gijs als een trouwe wachter bij de poort. Zielig op één been te slapen en te loeren naar onze deur. Manlief is al vroeg weg en daarom is het mijn beurt om te voeren vandaag. De ganzen zijn duidelijk bang voor me en dat is niet gek natuurlijk. Gisteren waren ze getuige van het feit dat we Meisje moesten vangen en daarna is ze niet terug gekomen. Uit ervaring weten we dat dit een tijdje gaat duren. Daarom zet ik de poort naar de tuin toch maar weer open. Eigenlijk heeft manlief vorige week alles netjes lenteproof gemaakt, alle ganzenpoep opgeruimd en was het de bedoeling dat ze voortaan weer alleen in de wei zouden moeten blijven. Maar dit is een uitzondering vind ik. Ze krijgen de kans om Meisje te horen als ze zich in de tuin ophouden. Zo kunnen ze te weten komen dat ze nog leeft. Wat denk ik voor Gijs heel belangrijk is. Niet dat hij de eerste tijd in haar buurt mag komen vanwege de absolute rust maar toch. Te weten dat ze ergens nog is lijkt me wel prettig voor hem. Of vul ik het nu ook weer in aan de hand van mijn menselijke interpretaties? Maar dat Gijs haar mist is duidelijk.

Kijk nou op de foto…

Hoe hartbrekend is dit nu?