Het meisje van Gijsje

Het zit Gijs echt niet mee. Hoe ongelukkig kun je zijn in de liefde.

Wat is er aan de hand?

Gisteren loopt manlief de wei in, zo rond 17.30 uur. Even een rondje maken voordat het zo meteen te donker is om alles te controleren en voor onze afspraak komt. En daar ligt het vrouwtje van Gijs op de grond. Gijs staat er naast te posten. Maar er is iets vreemds aan de manier waarop ze ligt. Manlief belt me om te vragen of ik ook even achteren wil komen kijken. En ja, ze ligt er maar raar bij. Heel stil, poten gestrekt naar achteren. We besluiten dat er niets anders op zit dan haar proberen te pakken te krijgen om haar te onderzoeken. We filmen nog even haar bewegingen zodat we deze eventueel kunnen laten zien aan de dierenarts. Want zover zijn we al wel, dat wordt een ritje naar Maaseik.

Voorzichtig lopen we op haar toe. Ze probeert van ons weg te komen maar dat gaat ontzettend moeizaam. In eerste instantie gebruikt ze haar poten maar al snel slaat ze met haar vleugels maar komt niet op van de grond. Ze sleept haar lijfje als het ware vooruit door het slaan van haar vleugels. Al gauw geeft ze op, meer nog, ze geeft zich totaal aan ons over. Dat zien we wel vaker wanneer er iets is met de ganzen en ze pijn hebben. Wanneer we ze dan pakken voor onderzoek ondergaan ze alles heel gelaten, alsof ze dan in een soort trance komen.

We onderzoeken haar maar vinden aan de poten geen afwijkingen. Dat is ook te zien aan het feit dat ze deze in eerste instantie wel gebruikt. Ook haar vleugels leveren geen rare bevindingen op. We hebben het idee dat het probleem in het lijf zit. Manlief denkt al aan een kapot ei in haar binnenste, ikzelf heb eerder het idee dat er iets met haar ruggengraat is. Over de oorzaak zijn we het beide wel eens. Het moet bijna wel gebeurd zijn tijdens het ‘treden’. Ofwel de geslachtsgemeenschap van Gijs en haar. (Je moet het gezien hebben om te weten dat dat er niet heel erg zachtzinnig aan toe gaat. Het mannetje gaat bovenop het lijfje van het vrouwtje staan, pikt haar intussen in de nek en probeert al wiebelend zijn ding te doen. Dat onder luide aanmoediging van de rest van de ganzengroep. Privacy is iets dat in de ganzenwereld niet bestaat.)

De dierenarts wordt gebeld en we kunnen nog tijdens het spreekuur terecht waar ze mee bezig is. Het meisje van Gijsje wordt liefdevol in de armen genomen door manlief en daar gaan we weer naar Maaseik. Het duurt even voordat we aan de beurt zijn. Manlief wacht intussen buiten met Meisje (zo noemen we haar nu ook maar). Ze wordt anders bang van de honden die nog op hun beurt wachten en het is er binnen al gauw te warm voor een gans. Natuurlijk trekken we weer de aandacht. Een gans bij de dierenarts blijft toch iets bijzonders.

Eenmaal binnen vraagt de dierenarts dan ook: “En, waar komen jullie nu weer mee aan?” We moeten er allemaal even mee lachen. Maar al snel wordt het serieus wanneer Meisje op de onderzoekstafel ligt. Ook het filmpje wordt nog even bekeken. Het is geen ei, wordt ons medegedeeld. Dat kan gevoeld worden en dat is dan ook meteen uit te sluiten. Wel is het staartdeel erg mobiel. Dat zou gebroken kunnen zijn. De dierenarts besluit om haar een pijnstiller te geven in combinatie met een ontstekingsremmer. Verder moet Meisje op een plaats komen te liggen waar ze totale rust heeft. Wij moeten haar dagelijks een dosis geven van de pijnstillende medicatie tot we zien dat het beter gaat. Wanneer de bevindingen kloppen zou er morgen al een duidelijke verbetering te zien moeten zijn.

Manlief en ik kijken elkaar opgelucht aan. Wel met een dubbel gevoel want er is nog niets zeker. Maar voor het moment halen we opgelucht adem. We waren er beide van overtuigd dat Meisje een ‘spuitje’ zou moeten krijgen, dat er niks voor haar gedaan zou kunnen worden. Maar onze dierenarts is iemand die niet gauw opgeeft. Zolang er opties zijn om iets te proberen zal ze dit doen. En daar ben ik blij mee zolang het niet ondraaglijk lijden betekent.

En dus gaan we naar huis met Meisje in de armen die alles wonderwel heeft ondergaan. Ze vleit zich nu zelfs tegen manlief aan alsof ze weet dat we het beste met haar voor hebben. Eenmaal thuis pikken we het hok van Snor in. Dat is perfect om haar in te leggen en rustig te houden. We zetten het in de garage met water en voer en laten een klein lampje aan. Ganzen zitten graag in de buurt van het licht ’s nachts.

En nu maar hopen dat alles goed komt.

Voor Meisje maar zeker ook voor Gijs.