Het telefoontje

 

En dan is het maandag.

Een heel spannend dagje en niet alleen door het telefoontje dat we vandaag verwachten. Maar dat is een ander verhaal voor een ander keertje.

Door deze andere kwestie heb ik ‘s morgens geen tijd om in de zenuwen te zitten voor het telefoontje van de dierenarts in verband met Maudjes bloeduitslag. Maar wanneer de middag vordert beginnen ze wel te komen, de kriebels. En dan eindelijk, zo tegen vijf uur, gaat de telefoon. De dierenarts. Ze noemt nog een keer de ziektes op waar aanvullend onderzoek naar is gedaan en weer hoor ik niet om welke dit ook alweer gaat behalve de uitslag “geen bijzonderheden”.

Pffff, gelukkig, een pak van ons hart.

Maar dat bleek te vroeg gejuicht. Maudjes bloed liet een teveel zien van een specifiek soort eiwitten. Dat kon twee dingen betekenen. Oftewel een parasitaire aandoening zoals wormen of een andere parasiet, oftewel een tumor.

Bam!

“Nader onderzoek is mogelijk in de vorm van een röntgenonderzoek en indien nodig een echo”, klinkt het door de telefoon.

De herinnering aan onze Beer dringt zich (weer) op. Zijn gedrag vergelijkbaar met dat van Maudje nu. De pijn die het deed toen bleek dat hij ontzettend ziek bleek te zijn en wij, en de toenmalige dierenarts, dit te laat hebben herkend. Dat hij is gestorven zonder ons medeweten. Dat hij al een hele tijd dood in zijn kooi heeft gelegen bij de dierenarts voordat wij überhaupt iets te horen kregen. Dat hij dus alleen gestorven is…

Er is geen enkele twijfel in mijn reactie op de vraag van de dierenarts. Een afspraak maken voor foto’s en wel zo snel mogelijk. Dat kan gelukkig ook snel. We kunnen de volgende donderdag terecht om 13.45 uur maar Maudje moet dan wel nuchter blijven.

Geen probleem, daar zorgen we voor.

En nu hopen dat er niks aan de hand is. Dat Maudje er met een kuurtje bovenop kan komen. Alsjeblieft.  Alsjeblieft, laat Maudje niks ergs hebben, geen tumor… Alsjeblieft…

De dagen duren lang tot donderdag. En de donderdagochtend nog langer.

Maar dan is het zover. Wanneer ik Maudje wil pakken om haar in de bench te doen, begint ze voor het eerst te protesteren. Ze laat zich met veel moeite erin duwen. Arm meisje, ze weet nu wat er gaat komen en dat het hoogstwaarschijnlijk ietsje minder leuk zal zijn.

Eenmaal bij de dierenarts is iedere minuut die we moeten wachten een marteling. Maudje heeft zich in zichzelf teruggetrokken, een pootje door het traliewerk op mijn hand. Geruststelling zoekend. Dat doet ze ook wanneer we eindelijk naar binnen worden geroepen. Ze laat zich met moeite uit de bench schudden en kruipt vrijwel meteen stevig tegen me aan. Ze wordt nog eens goed lichamelijk onderzocht, nog eens de temperatuur gemeten en dan meegenomen voor het maken van foto’s. En weer ondergaat ze alles gelaten. Een paar minuutjes later wordt ze weer bij me teruggebracht en komt de dierenarts er achteraan om de foto’s te bespreken.

Kort en goed: geen tumor! Pfff, gelukkig! Ze heeft zelfs niks aan haar pootje. Ha, ha , ha. Het pootje wat ze altijd optrekt om zielig aandacht te vragen omdat ze er ooit eens iets aan heeft gehad. Maar dat ze niks bijzonders heeft, met name een tumor, dat is een heel groot pak van ons hart. Dus dank voor het duimen allemaal, dat heeft zeker geholpen!

Wat ze wel blijkt te hebben is chronische bronchitis. Dat verklaart haar moeheid en het gepiep dat vooral ’s nachts duidelijk is te horen. En daar zijn pilletjes dan weer goed voor. Ze krijgt corticosteroïden voorgeschreven die ze afbouwend moet slikken. We moeten wel haar gewicht in de gaten houden krijgen we nog verteld want van deze pillen zal Maudje iets aankomen. Dat is wel een dingetje. Want wij noemen haar wel Maudje maar eigenlijk is het een Maud met haar 5,3 kilogram. Maar het kan ons allemaal niks schelen want Maudje heeft niks ergs! Althans niet dát erge! Ze krijgt nog even een spuitje met haar chip. Dan is dat ook maar gebeurd en dan kunnen we naar huis. Maudje verwennen en de bench naar de zolder verbannen waar deze hopelijk nog heel lang ongebruikt zal blijven staan!

Maudje blijft me nog de hele verdere dag verwijtend ontlopen maar dat is niet erg want er is niks ergs aan de hand!

Tralalalaaaa!