Smaken verschillen

Doordat ik tijdelijk een aantal weken uit de running lig, ben ik volledig op hulp van anderen aangewezen. En die anderen hebben daar geen moeite mee, in tegendeel, hulptroepen genoeg. Er wordt voor me gekookt, gewassen, gestreken, boodschappen gedaan. Ik word gepamperd dat het een lieve lust is. Goed bedoeld allemaal, dat zeker. Maar het is moeilijk voor me, heel erg moeilijk. Het maakt me knettergek. Vooral de goeie bedoelingen van manlief.

De eerste weken gaat het nog omdat het nu eenmaal niet anders kan. Maar na twee weken begint het toch aan alle kanten te knagen. En ondanks dat het weer wel meehelpt aan het binnen blijven, zijn er toch een aantal zaken die ik eigenlijk het liefste zelf zou doen.

Om te beginnen is daar het vieren van Sinterklaas. Het kopen van de kadootjes doe ik dit jaar voornamelijk via internet. Niet helemaal volgens mijn principes maar helaas voor nu de enige optie om leuke passende kadootjes te vinden voor iedereen zonder dat ik daar de deur voor uit hoef. Bij het inpakken daarentegen moet ik me laten helpen door een lieve vriendin. Dat vind ik al ietsje minder maar ook hier moet ik me maar in schikken. Tot zover geen probleem. Maar dan is Sinterklaas weer het land uit en volgens traditie wordt dan onze kerstboom opgezet. En daar beginnen mijn kriebels.

Aan de overkant van ons huis ligt een beekje. Nu staat er zelden of ooit water in deze beek maar toch heeft het waterschap ons een tijdje terug gemeld dat de beek moet worden uitgediept. Dat betekent dat de oevers vrij moeten worden gemaakt. En heel toevallig staat er op deze oever een kerstboom. Ooit na de kerst uit huis verbannen en daar gepoot in de hoop dat hij nog een jaartje mee zou kunnen gaan en vervolgens eigenlijk vergeten. Tot nu. Inmiddels is hij een meter of 8 hoog.

Op een middag sta ik aan het aanrecht om me een kop koffie te maken (ja, dat mag ik wel zelf), wanneer ik manlief met zijn tractor het raam zie passeren. Dat is op zich niet zo verwonderlijk. Iedereen weet dat de tractor manliefs grootste hobby is. Maar dat hij vervolgens langs komt gereden met onze appelkist met daarin de kerstboom van 8 meter, daar valt mijn mond van open. Heel voorzichtig rijd hij langs. En beretrots kijkt hij naar me door het keukenraam. En ik kan alleen maar denken “wat is hij in godsnaam van plan?!” Ik krijg voorgevoelens, mmmm. Ik ken manlief een beetje qua smaak. En ja hoor, meneer plaatst de boom midden in de tuin op het gazon. Maar daar blijft het niet bij. De boom wordt stevig vastgesjord met spanbanden en dan vertrekt manlief naar de winkel. Verrassing, deelt hij mee wanneer ik vraag wat hij gaat doen. Ik laat hem maar begaan. Hij heeft duidelijk lol in zijn plannen ondanks dat ik vermoed dat het niet helemaal aansluit bij mijn kerstsfeerbeleving. Ervaringskwestie zullen we maar zeggen. En dat blijkt te kloppen. Hij komt terug van de winkel met een enorm aantal kerstlichtjes. En de winkel kan nog bellen, hij heeft er nog besteld, zegt manlief. Het valt me nog mee dat het alleen warmwitte lichtjes zijn. Het had erger gekund. Dan vertrekt hij weer naar buiten. Hij voorziet de kippenren van lichtjes. Het is dat hij het me vertelt want ik kan het niet gaan bewonderen. Ik vraag maar niet of de kippen het wel zo geslaagd vinden. Zouden ze er überhaupt iets van vinden? En wat zien wij er nu eigenlijk van vanuit onze woonkamer? Helemaal niks, pure lichtvervuiling. Maar manlief vindt het leuk. En hij heeft meer gedaan. Hij heeft ook het tuinhuisje voorzien van lichtjes. Of ik dat wel kan zien? Dat zie ik en oké, dat ziet er best gezellig uit. Hij vertrekt nog even naar schoonmoeders om haar ook van lichtjes te voorzien en dan is zijn energie op voor vandaag. Op mijn vraag waar die andere lichtjes nog allemaal voor zijn krijg ik vooralsnog geen duidelijk antwoord.

De volgende dag gaat hij verder met zijn plannen. Ondanks dat het stevig waait begint hij de boom op het gazon te voorzien van lichtjes. Hij moet behoorlijk wat moeite doen om ze op de juiste plek te krijgen. Pas ‘s avonds kunnen we het resultaat bewonderen en het is al net zo erg als ik dacht. Achter het raam lig ik in een deuk. Ik zeg niks in de hoop dat hij zelf wel zal zien dat het niet helemaal is zoals het er uit zou moeten zien. In eerste instantie vind hij het zelf geweldig. Wanneer ik hem voorzichtig wijs op het feit dat het toch wel een bepaalde vorm heeft, zie ik hem denken. Jahaaaa, zegt hij dan, maar het is ook nog niet af. Gelukkig, denk ik. Er is nog hoop.

De eerstvolgende dag dat hij weer aan de boom kan werken, gaat hij verder. En weer is hij beretrots en weer denk ik, o jee o jee. Maar het is achter het huis dus laat maar gaan. Tenslotte wonen we hier met zijn tweetjes en is het ook zijn tuin. Wanneer hij me naar mijn mening vraagt zeg ik toch maar weer voorzichtig dat het nog niet helemaal op een versierde kerstboom lijkt zoals we die normaalgesproken overal zien. Waarna de dag erna weer gewijd wordt aan de lampjes van onze buitenboom.

Ik herken mijn eigen man helemaal niet. Hij heeft zich nog nooit iets aangetrokken van lampjes en kerstbomen en nu gooit hij zich vol in de strijd. En hij doet het voor mij omdat ik nu aan huis gebonden ben. Zo lief. Zo lief dat ik bijna niet het hart heb om te zeggen wat een kitsche bedoening ik het allemaal vind. En zo volgen er nog lampjes aan de dakplatanen en lampjes aan de garage. En dan komt het moment dat ik hem met lampjes naar voren zie gaan. Argwanend vraag ik hem wat de bedoeling is. Al half wetend wat het antwoord zal zijn. En inderdaad. Vol goede bedoelingen kondigt hij aan de rozenboompjes aan de voorkant van het huis van lampjes te gaan voorzien. En daar is voor mij de maat vol. Achter doet hij maar wat hij wil, in ieder geval dit jaar. Maar aan de voorkant van het huis niet. Het zou mooi kunnen zijn, daar niet van. Maar niet wanneer manlief dit doet. En dit is echt niet om manlief af te kraken maar van sommige zaken heeft hij nu eenmaal geen kaas gegeten. En hij levert vervolgens zelf het bewijs. Ineens is hij ‘s avonds weer even naar buiten vertrokken. Er was hem nog iets ingevallen, zei hij. Dan gaat mijn telefoon. Of ik even aan het raam wil komen kijken. Natuurlijk wil ik dat. Om vervolgens krom te liggen van de lach. Hij heeft de kerstboom voorzien van een rode lamp die als piek moet dienen. Het lijkt op een clownsneus boven op de boom. Wat ik ervan vind, vraagt hij?

Geweldig natuurlijk, echt geweldig!!!!!