De liefste gans van de wereld

Woensdag, 12 april

De hele dag door denk ik aan Piep. Tussen de middag bel ik naar huis maar de situatie blijft hetzelfde. We besluiten dat we die avond weer naar de dierenarts zullen gaan. De hele middag ben ik onrustig. Zodra het werk klaar is, spring ik op mijn fiets en race ik naar huis. Manlief heeft de voorbereidingen al getroffen zodat we Piep meteen kunnen inladen en we op tijd kunnen zijn voor het spreekuur. Ik pak Piep op, dat gaat al beter dan de vorige dagen en ga samen met haar achter in de auto zitten. We rijden weg maar nog voordat we de straat uit zijn begint het al mis te gaan. We draaien om en gaan terug. Manlief racet de auto het gazon op en stopt voor het tuinhuis. We laden Piep uit en brengen haar terug naar haar vertrouwde plekje voor het raam.

En we zien het gebeuren. Ze strekt haar hals, kijkt ons aan en laat haar hals dan naar achteren vallen. Ik vang haar op en probeer haar te ondersteunen, roep ‘nee, nee, nee’ maar het is te laat. Ik voel hoe ze ons verlaat. Piep piept er tussen uit. Op haar eigen manier. Ze wilde blijkbaar niet naar de dierenarts….

Verslagen zitten we bij haar. We janken ons de ogen uit het hoofd.

Uiteindelijk leg ik haar hoofd mooi in de veren en fluister zachtjes ‘ga maar slapen dan, poepie. Eindelijk rust, het is goed zo’.

We zitten die avond nog lang bij haar…

Daags erna begraven we haar.

Manlief heeft met de tractor een mooi diep gat onder de kastanjeboom gegraven. Naast Molly en Tijgertje, onze poezen.

Piep is mooi ingepakt in het velletje van de kattenmand waar ze de laatste tijd zoveel profijt van heeft gehad. Ik pluk alle koolblaadjes voor Piep die ik kan vinden en leg die bij haar. Het waren haar lievelingsplantjes. Ook ‘haar’ roze gieter gaat mee. Een soort tijdscapsule. Een permanente herinnering aan de liefste gans van de wereld. En dan begraven we haar. En proosten we aan haar graf. En ik mis haar. Ik mis het hoe ze met haar snavel altijd even in mijn drankje moest proeven. Om vervolgens met haar kopje wild op en neer te schudden en te proesten, om maar zo snel mogelijk dat vieze goedje uit haar bek kwijt te raken. Manlief maakt een opmerking over haar gegak als we de gieter aanraakten. En zo zullen er nog lang duizenden herinneringen zijn aan onze Pieperd.

Dag Pieperd… dag lieverd. Ik hoop dat je nu ergens bent waar je helemaal gezond bent. Niks geen kromme pootjes meer, geen gekke teentjes in je nek, geen evenwichtstoornissen, geen ademhalingsproblemen, tig mannetjes die je nu wel zullen zien staan. Dat je ergens bent waar je vleugels hebt die kunnen vliegen. En dat je dan misschien nog eens langs komt. In onze dromen… Manlief zegt dat je nu zeker op de eeuwige graasvelden bent aangekomen… Ik hoop dat je daar ook een eigen zwembad hebt…

Dank je wel dat je er was. We hebben van je genoten. Dag eigenwijze lieverd. Dag lief eigenwijs gansje.

We houden van je.

Voor altijd in ons hart…