Zielig

In overleg met manlief hebben we besloten om het tuinhuisje leeg te maken zodat we Piep hier komende nachten in kunnen laten slapen.

We hebben het zo vertrouwd mogelijk gelaten. De blauwe matjes op de vloer. Ze zijn al oud en kunnen worden gewassen en in het ergste geval, worden weggegooid. Maar dit zijn de matjes die Piep kent. Waar ze uit ten treuren aan heeft zitten pikken en waar ze menig slaapje op heeft gedaan terwijl wij in het bubbelbad zaten. Haar kommetje met voer staat op zijn plaats en ernaast een emmertje water. Voor de rest is alles leeg. We besluiten om nog een lampje aan te maken omdat ganzen hun omgeving graag zien, ook ’s nachts. De ganzen van de wei liggen altijd in het licht van de lantaarn bij de poort. Net als Piep.

En dan gaan we haar halen. Ze ligt naast het hekwerk achter de poort. Moeizaam staat ze op wanneer ze ons ziet. Natuurlijk weet ze dat dit anders is. Dat er iets gaat gebeuren. Dieren hebben hiervoor een extra gevoelig zintuig. En omdat manlief op dit moment degene is die haar voert en aandacht geeft, besluiten we dat ik degene zal zijn die haar gaat oppakken. Dan is manlief morgenvroeg in ieder geval niet de kwaaie. Ik praat even tegen haar en pak haar dan op. Ze protesteert wel maar het is minder overtuigend dan andere keren toen we dit moesten doen. Het geeft wel aan dat er iets serieus niet goed is met haar. We lopen met haar naar het tuinhuis en zetten haar binnen op de grond. De deur snel achter ons sluitend. We blijven een tijdje bij haar zitten om haar op haar gemak te stellen. Als ze rustig aan gakkend een beetje rond waggelt, besluiten we om naar binnen te gaan en Piep alleen te laten. Misschien komt ze zo beter tot rust.

Na een uurtje ga ik kijken hoe het met haar gaat. Ze ligt inderdaad op het matje bij het raam naar buiten te kijken. Ik ga even bij haar zitten en ze blijft gewoon rustig zitten. Wel verplaats ik nog even het etensbakje en het emmertje water. In de buurt van haar kopje zodat ze zonder op te staan kan eten en drinken. En dat is weer net te veel actie. Ze staat op, moeizaam als het gaat en begint dan tegen het raam te pikken. Ze wil eruit. Het is beter dat ik haar alleen laat denk ik. En rustig pratend verlaat ik het tuinhuis. Ik kijk nog even van buiten door het raam naar binnen omdat ik haar nog steeds met haar snavel hoor tikken. Even later draait ze zich om en gaat weer liggen.

Hoe zielig ik haar ook vind, voor nu is dit het beste voor haar. In de wei kan ze zich niet beschermen tegen de gevaren die er ’s nachts nu eenmaal dreigen. Dus moeten we dit even op deze manier doen.

Morgen bellen we de dierenarts. Al is het maar zodat ze wat krijgt tegen de pijn. En we nog even kunnen aanzien of ze gaat opknappen na deze verplichte rust.

Ik hoop het wel. Ik hoop het echt van ganser harte…