Piepetje toch…

Piep is niet meer agressief naar me geweest.

Blijkbaar heeft de terechtwijzing de pikorde weer verduidelijkt.

Maar er beginnen zich duidelijke verschillen te manifesteren.

Toen we met de hittegolf nog veel in het zwembad zaten en op het bad dobberden met onze bedjes, wilde Piep er graag bij zijn. Sowieso, wanneer er mensen op bezoek komen in de tuin moet ze erbij zijn. Ze is er één van ons en de tuin is van haar. Dat dáár vooral geen misverstanden over bestaan. Dat blijft tot nu toe gewoon zo.

Nu de dagen (gelukkig) weer wat koeler zijn en het leven ons normale ritme aanneemt, begint Piep achteruit te gaan.

Ik heb het al gehad over haar pootjes maar nu is het alsof ze in een rap tempo aan het verouderen is. Ze kijkt ook treurig. Ze zit veel en komt met moeite van haar plaats. Wanneer ze eenmaal loopt gaat het beter maar het blijft strompelen. En dan hijgt ze daar hoorbaar bij. Dit is maar even, alleen bij het opstarten maar toch. Ik denk eigenlijk dat ze pijn heeft.

Ik heb de poort weer opengezet zodat ze wat meer contact heeft met Gijs en Mop. Misschien voelt ze zich eenzaam? Maar ofschoon ze het prettig lijkt te vinden om bij hen te kunnen zijn wanneer ik haar naar achteren doe, doet ze verder geen moeite om gedurende de dag bij hen te gaan lopen. Wel komt ze ’s morgens niet meteen de tuin in, dan is er toch een soort van loyaliteitsconflict. Maar uiteindelijk loopt ze dan toch weer in de tuin. En gaat ze uitgebreid zwemmen. Mop en Gijs komen haar overigens ook niet na. Ze graast alleen in de tuin en lijkt dit wel best te vinden.

Ze zwemt heel veel. Of liever gezegd. Ze is heel erg veel in het water. Dan dobbert ze wat rond, heel vaak in een hoekje. En dan zie je ook haar oogjes langzaam dichtvallen. Ik heb haar al eens betrapt op slapen op het water met haar snavel rustend op de rand van het bad. In het water zal ze minder last hebben van haar pootjes neem ik aan. Maar ook het uit bad komen is problematisch. Iedere dag moeten we haar er zachtjes uit jagen. Daarbij komt dat ze moeite begint te krijgen met het nemen van de trappen. Je ziet haar worstelen om de trappen te nemen. Vroeger had ze hier totaal geen moeite mee.

Verder merken manlief en ik dat Piep wel graag bij ons is maar dat ze niet meer aangehaald wil worden. Heel soms mag ik haar nog even aaien. We hebben nu een ander ritueeltje voordat ik de poort sluit ’s avonds. Dan buig ik even mijn hoofd en gaat ze met haar snavel door mijn haren. Alsof ze mijn haren op de plaats wil leggen net zoals ze dat doet met haar eigen veren. Met haar ijdelheid is tot nu toe niets aan de hand.

Ik maak me zorgen nu de herfst en de winter er aan komen. De kou zal Piep geen goed doen ben ik bang. Maar misschien maak ik me wat dat betreft wel teveel zorgen omdat ganzen tenslotte winterdieren zijn.

Maar hoe dit verder gaat?

Kon ze maar praten..

Of ik haar verstaan…