Zorgenkindje

Piep liep alweer een tijdje alleen zoals jullie wellicht weten.

En dan lijkt het weer even beter te gaan met haar lopen.

Maar sinds de bewuste nacht van het onweer en de vermiste kip, loopt Piep weer samen met Mop en Gijs. Ze waren allemaal zo bang dat we dachten dat de ganzen zich veiliger zouden voelen wanneer ze bij elkaar konden zijn. Dat klopte ook inderdaad. Sinds die nacht loopt het trio ’s avonds en ’s nachts weer bij elkaar. En loopt Piep weer iedere dag moeilijker. Het is niet verkeerd bedoeld van Mop en Gijs maar ze drijven Piep met hen mee op om te grazen. Alleen hebben zij een gezond onderstel en onze Pieperd niet. Dus voordat we een weekendje ertussen uit zouden gaan naar onze Volendamse vrienden, hebben we Piep toch weer apart gezet.

Het blijft kiezen tussen twee kwaden.

Maar er is meer.

Piep begint ook door een andere reden steeds slechter te lopen. Piep plaatst haar poten niet recht zoals haar medeganzen. Heeft ze nooit gedaan. Nog zo’n foutje van de natuur. Zij zet haar poten in eerste instantie recht neer, je ziet dat ze dit probeert, maar op de een of andere manier draaien haar poten altijd naar binnen. Ze trapt zichzelf steeds weer op haar eigen poten op deze manier. En dit euvel wordt steeds groter. Ik heb ooit het grapje gemaakt dat we haar nog een karretje met wieltjes aan het maken komen maar nu vind ik dat zelf niet zo grappig meer. Het zou zo maar kunnen dat Piep in de toekomst wel eens niet meer kan lopen. En dat betekent ook dat ze dan niet meer kan zwemmen. Haar evenwichtsgevoel zou totaal verdwenen zijn. Dat zie je nu al af en toe wanneer ze zich op het water wast. Ze lijkt soms wel een tuimelaartje. Het ziet er grappig uit. En nu is het dat ook nog omdat ze zich nog goed kan redden in het water. Maar ik begin me wel zorgen te maken.

En die zorgen zijn er niet voor niks.

Piep ligt steeds vaker in haar hoekje te slapen. En als ze dan op moet staan gaat dit in eerste instantie erg moeizaam. Hoe enthousiast ze eerst ook altijd aan de weipoort op ons staat te wachten, ook dat wordt minder. Steeds vaker vinden we haar liggend. En kijkt ze ons aan alsof ze wil zeggen ‘ wacht maar, nog even, ik kom zo’. En dat is dan ook zo. Een uurtje later staat ze dan wel aan de poort en wil ze de tuin in.

Al met al is het al wel eens in mijn hoofd opgekomen dat er ooit een moment komt dat we beslissingen moeten gaan nemen waar ik helemaal niet blij van word. Niet dat we dit niet hadden kunnen verwachten. De natuur had eigenlijk al besloten dat Piep er niet zou mogen zijn. Alleen dit eigenwijs mens handelde instinctief en redde het ieniemienie gansje.

We zullen zien.

Vooralsnog is Piep er nog en genieten we van haar capriolen…

En wie weet, komt tijd, komt raad….