Het is 9 november.

En we hebben een ongekende warme periode.

Na een tijdje koude nachten te hebben gehad, zo rond het vriespunt, is de temperatuur nu weer zodanig warm ’s nachts dat het winterdekbed echt te warm is.

Let wel, ik klaag niet. Het is heerlijk weer om er op uit te gaan. Wandelen met Luca, het bos in en lekker stampen tussen de ronddwarrelende bladeren. En de kleuren zijn ongelooflijk met dit zonlicht. Mooie zonnestralen tussen de bomen door die het bos een onaards aanzien geven. Het doet allemaal sprookjesachtig aan.

Zo mooi kan de herfst zijn.

Maar een beetje ongemakkelijk doet het wel aan. Het hoort toch te regenen nu, zo laat in het jaar? En kouder te worden? Kachelweer met een lekkere chocomel? Met voor de lekker een heel klein beetje rum erin? Mmmmm.

Maar dat smaakt alleen echt lekker als het heel erg koud is. Als je door het bos hebt gebaggerd, je wandelschoenen vol hangen met aardklonters (en dat is hier vooral klei), je helemaal nat bent geworden en dan heerlijk vies en moe maar voldaan, in je luie stoel kunt ploffen….

Ach, zeker weten dat die tijd er ook weer aan komt en dan denk ik weer met weemoed terug aan die prachtige nadagen in oktober en november…

Alles nemen zoals het zich voordoet. Een andere manier bestaat er eigenlijk niet.

En voor nu betekent dit zo lang mogelijk genieten en buiten zijn…

24 november.

Het is eindelijk zover. Al een paar dagen is het behoorlijk koud.

Afgelopen zondag was het koud maar zonnig. Perfect weer om te wandelen. We hebben dan ook een fikse route gedaan. Heerlijk!

En dan bij thuiskomst eindelijk die lekkere chocomel, die nu smaakt zoals hij moet smaken. En na de wandeling even bij Piep gaan zitten. Tot het te koud wordt om stil buiten te blijven zitten. Uit de wind, dat wel, maar toch.

Dus naar binnen, de kachel aan, kaasjes op tafel, kaarsjes aan en een glaasje rode wijn erbij.

Leuke film opgezet en wat een heerlijke zondag hebben we.

Genieten met een grote G.
Vandaag is het ook koud. Maar helaas geen zon en een felle wind. Ondanks dit weer is het eerste wat Piep doet zodra ik haar de tuin in laat, toch in het water springen. Brrr, ik moet er niet aan denken. Ik heb net het water achter in de wei verschoond en koud dat dit me toch was! Maar ja, ik heb ook niet zo’n lekkere donsveertjes op mijn vel als onze Piep.

Om me heen hoor ik dat de mensen zich nu toch langzaam gaan voorbereiden op de winter. Winterbanden worden op de auto gelegd. De planten worden vorstvrij weggezet. En ondanks dat Sinterklaasavond nog niet is geweest, heerst er al overal een vrolijke kerststemming. Ook bij mij moet ik toegeven. Ik heb er zin in. Het huis versieren, de kerstboom optuigen. Toch ook dit jaar weer een paar toevoegingen gekocht voor in de kerstboom te hangen.

Ben benieuwd wat het weer nog voor ons in petto heeft. Zou er sneeuw vallen dit jaar? En zou deze blijven liggen?

Het heeft toch wel wat vind ik. Lekker door de sneeuw wandelen. Je wangen tintelen van de kou maar wat voelt dat goed! Ik kan het me levendig inbeelden.

Ja, laat de winter maar komen…