Pfff….

Tjonge, wat heb ik in de rats gezeten om Snorremans.

Doordat ik bezoek had die dag kon ik pas weer rond vijf uur gaan zoeken.

Weer een rondje door de weien, de grote loods geïnspecteerd en daarna op goed geluk nog een keertje de stal voor het huis.

De hele stal al roepende doorgelopen. Ik wil alweer naar buiten lopen als ik iets denk te horen. Ik draai me weer om en loop nog eens naar het achterste gedeelte. En daar, boven op een paar planken in de nok, daar zit hij. Heel zachtjes mauwt hij naar me.

Met grote ronde ogen kijkt hij me aan.

In eerste instantie ben ik opgelucht en blij dat hij er is. Dat hij niet weg is en er niets ergs is gebeurd. Maar dan heb ik toch het gevoel dat er iets niet klopt. Helaas is Snorremans nog niet zo eigen met ons dat ik op dit moment heel dicht bij hem kan komen. Het is al heel wat dat hij zijn aanwezigheid kenbaar maakt door zachtjes tegen me te mauwen. Dus praat ik tegen hem. Ik zeg tegen hem dat ik me ongerust heb gemaakt omdat hij er vanmorgen niet was en dat hij echt even iets moet komen eten. Uiteindelijk ga ik terug naar onze tuin om Piep ook nog even aandacht te geven voordat ik haar terug breng naar de wei. Als ik de ganzen gevoerd heb en Piep naar achteren heb gedaan, loop ik terug naar het huis. En daar zit hij dan. Op me te wachten. Zou hij dan toch verstaan hebben wat ik allemaal tegen hem heb gezegd?

Ik zeg tegen hem dat ik binnen eten ga halen en als ik dit in zijn bakje wil doen, zit hij al braaf te wachten. Hij krijgt een extra portie omdat hij vanmorgen zijn eten heeft gemist. Dan pas zie ik hem bewegen. En dat hij hinkt. Er is iets met zijn rechter voorpoot. Ik besluit om hem meteen de room te geven zodat hij niet extra veel zijn poot gaat belasten. Intussen probeer ik er achter te komen wat er precies mis is met zijn poot. In zoverre ik dat kan bepalen door alleen maar te kijken. Tijdens het eten steunt hij wel op zijn poot. Alleen met lopen ontziet hij hem. Ik denk dat hij zich versprongen heeft. Het ziet er niet naar uit dat zijn poot gebroken is, eerder verstuikt.

In ieder geval propt Snorrie zich goed vol en loopt dan weer weg. Ik vermoed terug naar de stal.

Als manlief thuis komt en ik hem het verhaal vertel, gaat hij in de stal kijken of hij op zijn matras ligt. Dat blijkt niet zo te zijn. Ook hij maakt een ronde door de wei om te kijken of hij hem ziet. En doet dat deze avond nog een paar keer. Hij mist er zelfs een vergadering voor. Hij weet dat ik me ongerust maak. En door omstandigheden ben ik zelf niet in staat om in het donker te gaan rondstruinen.

Voor mezelf is het al een beetje een geruststelling dat ik Snorrie gezien en gevoerd heb. Hij is niet dood gelukkig. Ik ben ervan overtuigd dat hij zich al zo lang zelf heeft moeten redden, dat dit hem ook wel lukt. Ik hoop alleen dat hij wel komt eten. Zeker doordat ik het niet kan controleren omdat we morgen de hele dag weg zijn. Manlief is er echter nog niet gerust op. Hij moet hem zelf gezien hebben. Ook hij baalt ervan dat we hem niet kunnen onderzoeken. Want onder dat stoere gedrag heeft hij een klein hartje. Lief hè…

Onze Saar zit ook op de uitkijk. Bij alles wat beweegt op het terras, zit ze rechtop. Maar nee. Onze egel komt snacken. Net zoals Jupke. Maar geen Snor helaas. Zijn melkbakje zit nog helemaal vol. Vind de egel niet erg natuurlijk. En Jup ook niet.

Hopelijk laat Snorrie zich nog zien voordat we gaan slapen…..