Jaaaaa!!!

Jaaaa!! Stuiter stuiter stuiter! Whoop whoop!

Eindelijk!

Ik heb Snorrie kunnen aaien!!

Snorrie is de laatste tijd steeds vaker rond het huis te vinden. Als ik in de tuin bezig ben is hij sowieso altijd in mijn buurt. De rest van de beestenboel ook trouwens. Is wel gezellig.

Maar goed. Vanmiddag is het dan eindelijk gebeurd!

Zo rond vier uur komt hij meestal voor zijn middaghapje. Hij gaat nu demonstratief naar de deur liggen kijken of hij loopt wat rond en mauwt dan de hele tijd. En dus, goed afgericht als ik inmiddels ben, pak ik de melk, een blikje met zacht voer, de vork en ga dan naar buiten. Eerst het bakje met melk vullen en daarna het bakje waar het voer in komt naar me toe trekken, de folie lostrekken van het blikje voer, het voer in het bakje kiepen en dit dan prakken met de vork. En daarna het bakje op zijn plek terug schuiven. Vaste volgorde. Altijd.

Zo ook vanmiddag. Alleen kan Snorrie niet meer wachten tot ik het voer geprakt heb. Zodra het in zijn geheel in zijn bakje ligt komt hij aan het voer likken. Hierbij stoot hij per ongeluk (?) met zijn neus tegen mijn hand. Maar hij schrikt niet. Integendeel, ik moet zijn voer nog prakken en al doende begint hij te eten terwijl ik nog bezig ben. Ook nu stoot hij tegen mijn hand aan. En dus denk ik, NU probeer ik het.

En heel zachtjes aai ik hem over zijn kop.

Eén keer, nog een keer en nog eens. In totaal 5 keer. Zonder dat hij een kik geeft. Hij eet lekker verder.

Ik besluit dat dit voor vandaag genoeg is geweest, schuif zijn bakje terug onder de stoel zodat het droog staat. En dit laat hij allemaal gebeuren, hij eet hierna weer rustig verder. Ik pak de melk, de vork en het lege blikje, sta op en ga naar binnen.

Maar eenmaal binnen kan ik me niet meer rustig houden! Woehaaa!!! Ik heb hem kunnen aaien!!!

Wat een super vooruitgang is dit?!

Geduld, blijkt maar weer, is een schone zaak.

Yoehoe!!