Dé Blik

Ondanks dat Piep en wij elkaars taal niet spreken, is het bij tijd en wijle overduidelijk wat ze bedoelt.

Één van die eigenschappen die ze enorm goed ontwikkeld heeft is De Blik.

En met die blik terroriseert ze al de hele zomer al wat er aan beestenboel rondloopt in de tuin.

Hoe dat eruit ziet? Tja, het is het beste te omschrijven als een priemende starende blik die zoveel indruk maakt op degene waar dat felblauw oogje op gericht wordt, dat deze zich meteen uit de voeten maakt. Of de tuin niet in durft. Of op een ander plekje gaat liggen. Dit gaat gepaard met een uitgestoken hals en een halfopen bek waar ze een beetje mee sist. Heel zachtjes.

Zodra wij achter in de tuin op het bankje gaan zitten, begint het spel.

Eerst houdt ze ons vanuit het gras in de gaten. Een beetje onnozel graspikkend en zacht gakkend. Vervolgens komt ze steeds dichter bij ons in de buurt liggen. Daarna staat ze op en begint ze aan mijn tenen te pikken waarna ik vervolgens mijn slippers uitdoe die ze dan in beslag neemt. Ze houdt zich dan een tijdje bezig met het pikken aan de slippers, ze oppakken en weer neergooien. Beter dat dan aan mijn tenen te knabbelen want haar snavel is intussen sterk en dat kan af en toe goed zeer doen.

Als ze uitgepikt is komt ze uitrusten bij ons in de buurt. Strategisch geplaatst zodat ze ook alles in de gaten kan houden. Ze weet dat zij niet de enige is die ons gezelschap komt houden zodra we zitten.

En inderdaad. Luca, de hond van mijn schoonmoeder, komt door het gat in de heg. Met een grote boog om Piep heen, probeert hij bij ons te komen om ons een balletje of stokje te brengen. Luca denkt natuurlijk dat als wij zitten, we ook met hem kunnen spelen. Maar dan moet hij wel langs Piep. En Piep dwarsboomt hem waar ze dat maar kan. Wil hij in het water even afkoelen en Piep zit in het water, dan durft hij het water niet in. Zit hij in het water en staat Piep op de rand, dan durft hij er niet uit. Zit Piep naast me, dan komt hij niet naar me toe, hoe graag hij ook zou willen ballen. En in het ergste geval gaat Piep voor het gat in de heg zitten zodat hij niet eens de tuin in durft te komen. Arme Luca…

Maar er is meer. Saartje en Maudje liggen graag op de niet bezette stoelen van het tuinset. Ook zij zijn er graag bij. Tot Piep ze ziet liggen. Met een omweg waggelt ze richting stoel. Door het vlechtwerk heen probeert ze de poezen met haar blik weg te krijgen. Bij Maudje lukt dit de meeste tijd wel ondanks dat we Piep corrigeren. Maar Saartje laat zich niet zomaar wegjagen. Ze draait Piep haar rug toe en slaapt zogenaamd lekker verder. Je ziet aan haar rug dat ze zich pas echt ontspant als Piep uiteindelijk vertrekt. Soms vindt Piep het nodig om een por uit te delen om haar punt te verduidelijken. En soms werkt dit maar het loopt ook wel eens anders. Dan richt Saartje zich op, kijkt Piep aan met een heel vernietigende blik zoals katten dat kunnen, en op het moment dat Piep een por wil uitdelen, deelt Saartje een tik uit. Recht op Pieps snavel. Ze doet het heel voorzichtig, dat wel. Een waarschuwing, dat is heel duidelijk. En als Piep aan blijft houden, tikt ze nog eens maar deze keer is het beduidend venijniger. In de meeste gevallen is het dan Piep die zich omdraait maar vertrekt Saartje evengoed naar een wat rustiger plekje. Juppie, de kat van mijn schoonmoeder, loopt heel relaxt weg als ze Piep ziet. Zij gaat de confrontatie niet eens aan. En Snorrie gaat Piep ook uit de weg.

Soms, als we in de gaten hebben wat Piep van plan is, dan proberen we het te sturen. En dan krijgen wij De Blik. Ha ha ha. Die Piep toch.

Wat ze er eigenlijk mee wil bereiken of mee wil duidelijk maken, is dat wij en dan vooral ik, van haar zijn. Na De Blik te hebben uitgedeeld komt ze dan ook altijd heel triomfantelijk aan mijn voeten liggen. En dan kijkt ze naar me op met een blik van ‘zo, dat heb ik weer eens mooi gefixt’. En tovert ze haar andere blik tevoorschijn, haar lieve blik. Helemaal speciaal voor mij.

Wordt daar maar eens boos op……