Zo’n dag…

Tja….

Mijn dag begint goed…

Zoals altijd wil ik de dag beginnen met een lekker gekookt eitje. Eitjes van onze eigen kippen. In een kom in de koelkast heb ik meestal wat gekookte eieren in voorraad. Dus ik pak een eitje, geef er een mep op met het mes om het doormidden te klieven en dan blijkt het een ongekookt ei te zijn! De spetters zitten royaal om me heen: de keukenkastjes, het aanrechtblad, de keukenvloer…

Het bezoek van zaterdag heeft in de grote opruimijver de geraapte eitjes in de kom erbij gelegd. Tja, dat kunnen zij natuurlijk ook niet weten.

En nee, verse eitjes kun je niet gewoon pellen. Die snijd ik in tweeën en dan lepel ik die uit.

Het volgende eitje schud ik even voor de zekerheid. Nou ja, zekerheid. Ik dènk dat het een gekookt eitje is wat ik nu heb maar zeker weten doe ik het niet. Wat ik wel zeker weet is dat er nog twee ongekookte exemplaren tussen de gekookte liggen. Maar het gaat goed. Een beetje zout erop en ik laat het me lekker smaken.

Nu nog een cappuccino en de dag kan beginnen.

Mmm, de cupjes zijn op… Even naar de kelder nieuwe halen.

En daar gaat ‘ie weer. Apparaat aanzetten, cupje één erin, goede dosis water aanklikken en push! Koffie!

O nee! Vergeten om een mok eronder te zetten! Waar ben ik met mijn gedachten?

Snel de boel opsoppen. Alweer. Wat een kliederboel zeg!

Toch nog maar nieuwe koffie maken.

Geeft dit aan hoe de rest van de dag zal zijn? In ieder geval dat ik er nog niet helemaal bij ben vandaag.

De rest van de dag valt mee. Door de acties van vanmorgen let ik extra goed op.

Pas in de namiddag gaat het weer mis. Of mis… Ik pak nog een eitje maar ben nu op mijn hoede. Het kan een ongekookt ei zijn. Nu weet ik dat in ieder geval. Heel voorzichtig zet ik het mes in de schaal. En inderdaad, een ongekookt ei. Net als het volgende. Ik schud ze netjes in een kopje en zet ze aan de kant op het aanrecht. Misschien dat ik ze bak bij het eten en anders morgenvroeg wel.

’s Avonds na het eten, waarbij ik de eieren in het kopje compleet vergeten ben, zitten we tv te kijken. Onze poezen die normaalgesproken gezellig bij ons komen liggen, zijn in geen velden of wegen te bekennen.

Mmmm, vreemd…

Uiteindelijk ga ik maar eens kijken wat ze aan ’t uitspoken zijn.

Laten we het zo zeggen. De eieren zijn uiteindelijk wel geconsumeerd. Niet door ons maar door de poezen die dit heel stilletjes hebben gedaan omdat ze heel goed weten dat dat wat ze aan ’t doen zijn, niet mag. Het aanrecht is verboden terrein.

En eerlijk is eerlijk, eigen schuld dikke bult. Ik ben vergeten om de eieren in de koelkast te zetten.

Uiteindelijk heeft er dan toch iemand genoten van onze eitjes. Twee iemanden om precies te zijn.

En dat alles zonder te knoeien….

Die zich daarna heel stil uit de voeten hebben gemaakt en zich voldaan zijn gaan wassen op ons bed. Zo heel genietend wassen. Ze kijken zelfs voldaan.

Dat kunnen alleen maar katten….