Een spechtennest

 Een tijdje geleden stonden we in de fruitwei voor het huis. We gingen kijken naar het ringen van de steenuiltjes. Terwijl Geco hier druk doende mee was, hoorden we heel dichtbij het geluid van jonge vogeltjes. Ze waren heel hard aan ’t piepen. Op mijn vraag wat dat waren, wist Geco te vertellen dat ’t om spechten ging. En dat het heel gevaarlijk voor hun was om zo dicht bij het foerageerterrein van de steenuil te zitten. Ook spechten dienen wel eens als voer.

De daaropvolgende zondag was het mooi weer en manlief en ik hadden tijd over. Iets om op te schrijven want dat is niet zo vaak. We besloten om de wei in te lopen om eens te gaan kijken of we de spechten konden vinden.

Dat bleek niet zo heel erg moeilijk. De kleintjes maakten een lawaai van jewelste. En inderdaad, in de boom achter de boom met de uilenkast, bevond zich het nest. Alhoewel dat eigenlijk niet de goede naam is. De spechten hadden een mooi rond gaatje uitgehakt in de appelboom en dit behoorlijk uitgediept. En hier kwam het gepiep uit. We probeerden in het holletje te kijken maar dat leverde niets op. Met de fotocamera in de aanslag gingen we paal houden. Het leek ons leuk om het spechten-echtpaar te observeren als ze de jongen kwamen voeren.

In onze tuin komen de spechten heel veel foerageren. We hebben een vetpotje ophangen dat ze samen met de koolmeesjes intensief bezoeken. Het zijn twee spechten die af en aan blijven vliegen. En daarbij maken ze behoorlijk wat geluid. Misschien zijn dit de ouders wel?

We verwachtten eigenlijk dat we dit geluid ook in de wei zouden horen. Dat de komst aangekondigd zou worden zodat we tijd zouden hebben voor het nemen van de foto’s. Maar dat ging anders.

Ineens was er één specht. Hij ging ergens in de buurt in een boom zitten en bleef daar een tijdje kijken of alles in orde was. Geluidloos. Het duurde dus even voordat we dit in de gaten hadden. Blijkbaar vond hij ons niet zo interessant want op een bepaald moment kroop hij op de stam en begon rondjes te lopen. De kleintjes hadden in de gaten dat er een ouder in de buurt was want die begonnen nog harder te kwaken. Ik noem het maar kwaken. Piepen komt niet eens in de buurt van de benaming van het geluid. Uiteindelijk stopte de specht voor het holletje en voerde de kleintjes. In een andere boom zat de andere specht af te wachten en ging naar het holletje toen de ene specht wegvloog. Dat gebeurde wel met een klein geluidje.

De zondag erna besloot ik in mijn eentje te gaan kijken. Manlief was druk doende met maaien.

Toen ik nu in het holletje probeerde te kijken, kwam me een spechtenkopje tegemoet! Ze waren zo groot geworden dat ze de kop naar buiten konden steken!

Snel ben ik verderop in het gras gaan zitten. Een beetje verdekt opgesteld om de spechtenouders niet af te schrikken. En inderdaad kwamen ze een tijdje later aan om hun jeugd weer te voeren. En honger hadden ze! Ze bleven maar kwaken, nog een hele tijd nadat de ouders al weer weg waren. Arme ouders. Ze hadden het er maar druk mee.

Dit heeft leuke foto’s opgeleverd. Ik noem ze maar snap-shots omdat ik puur het moment fotografeer en geen idee heb van instellingen en zulke dingen meer.    

Zo leuk om te zien hoe gretig de kopjes naar buiten staken en gevoerd werden door hun ouders. Die er naar mijn mening een beetje afgepeigerd uit zagen.

Ik denk niet dat ze nog lang gevoerd moeten worden. Misschien zijn ze ondertussen wel al uitgevlogen. We zitten alweer bijna een weekje verder. De spechten komen nu niet meer zoveel naar de tuin om voedsel te halen. Dus wie weet. Ik ga een van deze dagen nog eens even kijken.

Maar wat leuk om te zien!